riu,

8:30 น.

กริ๊งงงง~~~ เสียงเดิมๆๆดังซ้ำอยู่หลายครั้ง จนฉันต้องตื่นขึ้นมาทำลายมันซะใช่แล้วทำลาย! แล้วก็นอนต่อ แต่ในใจฉันก็คิดขึ้นมาว่าฉันได้ตั้งเวลาปลุกเพื่อไปเข้าเรียนมหาลัยวันแรกใช่สิฉันรีบลุกขึ้นมาจากเตียงอันแสนนุ่มนิ่มลายโดเรม่อน(การ์ตูนที่ชอบน่ะ ^^)

ฮ้าวว! ไม่อยากตื่นเลย และในขณะนั้นแววตาฉันเหลือบไปที่นาฬิกา เห้ย!ซวยแล้ว8:30 น.

และในเวลาไม่นานนักฉันทำภารกิจส่วนตัวจนเสร็จ หมายถึง อาบน้ำ ล้างหน้าแปลงฟันนั้นแหล่ะ ขั้นตอนสุดท้าย(อยู่หน้ากระจก) แต่งหน้าอ่อนๆ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของฉันชวนให้ใครหลายคนหลงใหล่ คิ้วสวยได้รูป กับผมสีบรอนซ์ทองทรงผมลอนๆ ปากเป็นกะจับสีชมพูอ่อนๆ (ไปอ่อยผู้ชายอิอิ^^)  และแล้วฉันก็เสร็จ

 ฉันเดินลงมาชั้นล่างของตัวบ้าน และมานั่งที่โต๊ะรับประทานอาหารอย่างเช่นทุกวัน วันนี้มีข้าวผัดทะเลของโปรดฉันด้วยJ

เชอรีนๆ เสียงเรียกของใครสักคน ฉันจำเสียงนี้ได้ คุณพ่อของฉันเอง ฉันมองไปทางต้นเสียงก็พบคุณพ่อถือกุญแจอะไรสักอย่างอยู่ ฉันจึงลุกขึ้นไปดูใกล้ๆ

โอ้วว! ฉันร้องด้วยความตะลึง มันคือกุญแจรถBugatti Veyron มันคือรถที่ฉันอยากได้ตั้งนานแล้ว

“เชอรีนรักพ่อจังค่ะ”

“ตั้งใจเรียนนะลูกพ่อ”

“ค่ะพ่อ”

และแล้วฉันก็รับกุญแจจากพ่อมาแล้วไปหยิบกระเป๋าเป้รูปโดเรม่อนน่ารักเตรียมจะไปมหาลัย

“อ่าวไม่กินข้าวแล้วหรอเชอรีน”

“ไม่ล้ะค้ะ(ยิ้มแหย่)”

จากนั้นฉันก็เปิดรถBugatti Veyron และแล้วฉันก็ต้องตะลึงอีกครั้งเพราะในรถเป็นโดเรม่อนหมดเลย  ว๊าา  พ่อรู้ใจเชอรีนจัง

9:30

ณ มหาลัย ริไคส์

ฉันขับรถมาถึงมหาลัย ริไคส์ อย่างรวดเร็ว  แน่ล่ะสิรถฉันแรง    ฉันจอดรถข้างๆริมถนนในมหาลัย และก็ก้าวลงจากรถ สายตาหนุ่มๆในมหาลัยหลายคู่จับจ้องมาที่ฉัน อย่างจะกลืนกินฉันแหนะ(แน่ล่ะสิฉันสวยอิอิ ) แต่ฉันไม่ได้สนใจหรอก ตอนนี้สนแค่ว่าคณะ(คณะบริหาร)ที่ฉันเรียนรวมตัวกันที่ไหนน่ะสิ ขณะที่ฉันกำลังจะข้ามถนนไปอีกทางหนึ่ง อยู่ๆก็มีมือปริศนามาจับที่ข้อมือของฉัน

แหม่ ใครมาถือวิสาสะมาจับมือคนสวยอย่างนี้

ทวาฉันหันไปดูโฉมหน้าของคนที่มาถือวิสาสะจับข้อมืออันขาวนวลของฉัน แต่ยังไม่ทันมองหน้าคนนั้นฉันก็ชกน้าของเขาข้าเต็มๆ “เป็นไงล่ะไอ้คนฉวยโอกาส เจอเชอรีนแล้วถึงกับซุดคงไม่คิดล่ะสิว่าคนสวยๆอย่างฉันจะมือหนักขนาดนี้”

“ยัยบ้า(ยืมก้มหน้าเช็ดเลือดที่มุมปาก)”

“หนอยแน่ มาว่าฉันบ้า ไหนขอดูหน้าหน่อยสิ(จับหน้าคนตรงหน้าเงยขึ้น)”

“หน้าตาก็ดีนะ(ดีมากๆ)ต่นิสัยแย่”

ฉันพูดจบฉันก็สะบัดตูดเดินข้ามถนนไปหาคณะของฉัน 

โอ้ยย อยู่ไหนเนี่ย ฉันเดิมก้มหน้า ไปเรื่อย และแล้วก็ไปชนใครไม่รู้เข้า

“ขอโทษค่ะ ขอโทษจริง(เงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้า)”

“ไม่เป็นไร(เก็บเอกสารอยู่)”

“เดี๋ยวเชอรีนช่วยค่ะ(ก้มลงเก็บเอกสาร)”

ในขณะเก็บเอกสารอยู่นั้นฉันเหลือบไปเห็นชื่อ คณะบริหาร ฉันจึงถามคนที่อยู่ตรงหน้า

“เอ่อ คือว่า อยู่คณะบริหารหรอค่ะ”

“อืม--”

“เห้ย! หรอค่ะ เอ่อคือเชอรีนพึ้งมามหาลัยวันแรกค่ะไม่รู้จักว่าเค้าเรียกรวมตัวคณะตรงไหน พี่ช่วยพาเชอรีนไปได้ไหมค่ะ”

“อืม— ตามมา (เสียงแข็ง)”

“เอ่อ ถ้าพี่ไม่สะดวกก็(ยังพูดไม่จบ)”

“ตามมา (เสียงแข็ง)”    

ผู้ชายอะไรไม่รู้เย็นชาโครตๆ   ระหว่างเดิน พวกผู้หญิงและผู้ชายต่างก็มองมาที่ฉันกะพี่บ้าอะไรไม่รู้เรียกอีตาน้ำแข็งล่ะกัน เย็นชาดี

นัก

  บทสทนา

เงียบ –

เงียบ-

และก็ เงียบ-

และเดินไปเรื่อยฉันก็เห็นป้ายคณะบริหาร ว๊าา ดีใจจัง ถึงแล้ว เบื่ออีตาน้ำแข็งจะบ้าตาย ทำหน้าเหมือนเดินกะหนอนขุดมาจากกองขี้แน่ะ

“ถึงล้ะ(เสียงแข็ง)”

“ขอบคุณค่ะ  เอ่อ  คุณ”

“เงียบ….”

“คุณน้ำแข็ง(ฮ่ะฮ่า เย็นชาดีนัก เรียกน้ำแข็งเรยน่ารักส์ดี^^)”

“ฉันชื่อบอท ไม่ใช่น้ำแข็งอะไรนั้น”

“ก็เห็นไม่บอกแต่แรกนิค่ะ”

ฉันไม่อยู่เถียงกะอีตาน้ำแข็งล้ะ เอ่อบอทนั้นแหล่ะ ในขณะที่อีตาน้ำแข็งกำลังจะพูดอะไรไม่รู้ฉันรีบวิ่งเข้าไปในกลุ่มหมู่เพื่อนทันที(หมู่เพื่อนในคณะบริหาร)